Lovely kittens and Lollipops so sweet~

Gekleed in een lichtblauw jurkje met witte stipjes en schattige pofmouwtjes huppelde een meisje door de tuin. Verder droeg ze een nog lichtere blauwe panty en een wit shirt met lange mouwen, twee uiterst charmante witte lakschoenen met strikjes. Een perfect beeld van een lief meisje, spelend in de tuin. Het enige was dit beeld verpeste was het feit dat dit geen normale tuin van een familie huis was.

Ze was net langs de eetzaal gegaan en had daar tot haar grote vreugde een lolly bij haar normale ontbijt gezeten.
Wegens goed gedrag, had ze nog vaag gehoord, maar het meisje was al helemaal in de wolken. De kersenrode kleur van het snoep schemerde al door het plastic heen en ze voelde een vreemde soort kriebels in haar buik. Ze was aan een tafeltje ver weg van iedereen gaan zitten en had snel een boterham naar binnen gewerkt. Na ook een glas melk met tegenzin naar binnen te gieten kon ze haar dienblad weer inleveren. Sinds haar gewicht weer naar beneden was gegaan hadden de bewakers instructie gekregen beter op te letten dat Allison genoeg at. Misschien dat ze daarom wel dat snoep kreeg, zo opeens.

Nu liep ze door de ruime tuin heen, zich storend aan het hek. ''I wanna see the sea..'' zong ze zachtjes. Maar het reusachtige betonnen ding stond onwijs in de weg. Helaas. Afgeleid door een zacht gemiauw draaide Allison zich in een flits om. Ze zag nog net een staart verdwijnen en bewoog onmiddelijk diezelfde richting in. ''Jinx, ben jij dat? Jiiinx?'' Lokkende geluidjes verlieten haar lippen, terwijl ze de kat achtervolgde. Uiteindelijk gaf het dier het op en kwam naar haar toe gelopen, erg op zijn hoede om elk moment weg te kunnen springen. Met een vlugge beweging griste ze het dier van de grond en hield hem stevig in haar armen geklemd. ''Shh, mister Kittychan, Allison wil alleen maar knuffelen.'' Alsof het beestje zich in zijn lot geschikt had deed die geen poging om te ontsnappen, maar begon zelfs zachtjes te spinnen. Allison had altijd al een natuurlijke connectie met katten gehad. Ze zocht een plekje tegen de muur aan en ging daar zitten. Met één hand aaide ze ritmisch over de lichtgrijze vacht van de kat, terwijl ze zachtjes op de lolly sabbelde. Toen ze iemand zag verschijnen keek ze kort op met haar grote ogen, maar bleef verder doen waar ze mee bezig was. Toen diegene echter niet zomaar wegliep van haar knipperde ze met haar lange wimpers en glimlachte verdwaasd. ''Nyanya, wij zijn Jinx en Ally.'' vertelde ze zoet. Het was onbeleefd om jezelf niet voor te stellen. Ze nam nog een likje van het zoete snoepgoed dat haar tong ondertussen kersenrood had gekleurd.

[Gereserveerd voor Serena Jones c:]

Serena bekeek haarzelf in de spiegel, alsof ze ergens naar zocht, maar het niet kon vinden. Haar gezicht was neutraal en er was geen enkele vorm van emotie te vinden. Haar donkere haren waren samengebracht en langs één kant van haar schouders gelegd. Haar donkerbruine ogen bleven kijken naar haar weerspiegeling vol met afschuw. Dit was wie ze is. Serena was tot een punt gekomen dat ze alleen nog maar haar zelf kon vertrouwen, maar zelf daar was ze nog niet zo zeker van. Even maakte ze haar lippen nat en draaide ze met haar rug naar de spiegel, zo kon ze haar weerspiegeling niet meer zien. Het voelde vreemd aan als ze naar haar zelf keek. Iedere keer voelde ze zich net ietsjes minder haarzelf. Als of ze zich anders voordeed dan ze werkelijk was. Het zat haar nog altijd dwars dat haar ouders waren ontvoerd. Ze kon hen niet zoeken zolang ze op Sword&Cross was opgesloten. Het was als een soort van gevangenis. Eenmaal erin, is er geen weg meer uit. Vanbuiten leek het op een plaats waar mensen echte hulp kunnen krijgen, maar van binnen was het totaal anders. Voor haar was het haar ergste nachtmerrie en iedere keer hoopt ze dat ze wakker wordt in de armen van haar moeder. Maar dat was nog niet het ergste. Het ergste was waarom dat ze hier was terechtgekomen. Ja, Serena heeft twee mensen vermoord. Iedereen blijft zeggen dat het haar ouders waren die ze had neergestoken, maar zij wist beter. Niemand kon de waarheid onder ogen zien behalve zij zelf. De twee mensen die ze had gedood waren dubbelgangers. Ze leken op haar ouders maar, ze waren het niet. De stemmen waren nog precies hetzelfde, maar toen ze de twee personen in het gezicht aankeek ontbrak er iets.
Serena heeft geen spijt dat ze hen had vermoord en ze zal hoe dan ook een weg vinden om haar echte ouders terug te vinden.

Een zucht verliet haar lichaam. Haar blik doorzocht de kamer en kwam uit op een lang wit doek dat over een stoel hing. Zonder twijfel of aarzeling nam ze het doek vast en legde ze het over de spiegel. Een gevoel van opluchting ging door haar heen. ZO ging het iedere dag. Iedere dag keek ze in de spiegel op zoek naar wat er niet was. Op zoek naar acceptatie. Ooit zal ze naar haar zelf kunnen kijken en glimlachen. Glimlachen... Het verbaasde haar dat ze zelf nog de betekenis van het woord wist. Sinds de dag dat ze op Sword&Cross aankwam tot nu was er nooit een glimpje van vrolijkheid te vinden.

Met lange trage passen verdween ze uit haar slaapkamer op weg naar buiten. Het had geen zin om haar heel de tijd op te sluiten in haar kamer, zo ging ze alleen maar gek worden. Eenmaal buiten snoof ze de frisse lucht in. Haar gezicht was nog steeds neutraal. Zo was het altijd. Van buiten leek ze geen emotie te kennen maar van binnen overspoelde het met gevoelens. De éne zou het een gave noemen de andere een vloek. Voor Serena was het beide. Al snel had Serena een meisje op het oog gekregen. Enkele stappen zette de dame vooruit tot ze bij het meisje was gekomen. Iets klopte niet aan haar. Ze leek zo vreemd. Serena volgde met haar ogen de hand van het meisje die ritmisch hen en weer aaide over de lichtgrijze vacht van de kat. Serena was op haar hoede als of ze verwachte dat het meisje ieder moment iets verkeerd kon zeggen. Misschien hoorde ze bij diezelfde mensen die ook haar ouders hadden ontvoerd? Er gingen verschillende scenario's door haar hoofd. Het meisje zonder naam keek kort op maar bleef verder doen met wat ze bezig was. Serena volgde ieder handeling die ze deed. Je wet nooit wie iemand echt is of wanneer iemand je uit het niets aanvalt. Het meisje glimlachte verdwaasd.  ''Nyanya, wij zijn Jinx en Ally.' Sprak ze. Serena zei niets en bleef haar gewoon aankijken. Het meisje nam een lik van het snoepgoed dat ze vast had. Serena zette instinctief een stap achteruit. "Wie ben je?" Zei ze lichtjes. Natuurlijk had ze zich al voorgesteld maar Serena wou het zeker weten dat ze niet loog. Eén verkeerd woord en ze ging weten dat er iets niet klopte aan haar.

De ander was een meisje. Wat leuk! Ze had bruine haren, heel mooi en golvend. Het was gewoon een heel mooi meisje. Als een sprookjesprinses. Op die blik na. Die was meer boos-bang-beschuldigend. Was ze bang voor haar? Of voor de kat? Want Jinx was hartstikke lief hoor, die krabde niet. En Allison ook niet. Ongevaarlijk, maar toch zette de ander een stapje terug. "Wie ben je?" Bang-boos meisje. Niet bang zijn. Allison legde haar hand op het kopje van de kat en kriebelde achter diens oren. Haar andere hand hield ze lolly vast, maar tegelijk zwaaide ze daarmee ook naar het meisje. ''Ik ben Ally-cat, nya.'' Even glimlachte ze liefjes, om vervolgens een pootje van de kat vast te nemen. Heel voorzichtig zwaaide ze ermee naar de dame in het gras. ''Miauw, mijn naam is Jinx.'' De kat was van iemand anders. De kat was niet van haar. De kat heette geen Jinx. Jinx was thuis, bij haar ouders. Maar dat was nu even vergeten. Ze was echt in een sprookjeswereld fantasie verdwaald, geheel vrolijk en positief door de suiker. Daardoor had ze nauwelijks oog voor het wantrouwen dat duidelijk in de houding van de ander school.

''Wat is jouw naam?'' vroeg ze zangerig, maar toch ook beleefd.