Goodnight and sweet dreams, my dear~

Onderwerp: Goodnight and sweet dreams, my dear~ za sep 28, 2013 10:44 pm

Allison slaakte een zucht van verlichting toen hetglas haar pols raakte. Een rilling schoot door haar lichaam en even hield ze zichzelf perfect stil. Dan, met haar ogen dicht, streek ze zachtjes naar links. Een kras vormde zich, ondiep. Toch had ze een bloedvat geraakt, daarvan getuigden de rode druppels die langzaam opwelden. Een korte brandende pijn vlamde op, haar vingers verkrampten kort om het stukje vlijmscherp glas, om dat daarna rinkelend op de grond te laten vallen. Haar blauwe ogen vlogen weer open nu de ergste pijn was weggetrokken en geïntrigeerd bekeek ze het schouwspel. Traag zochten de druppels hun weg naar beneden over haar marmeren huid. Het was net een wedstrijd, welke purperen druppel bereikte haar hand het eerst?

Zachtjes blies ze, om zo een versnelling te veroorzaken. De huid was perfect open gehaald, geen kartels, nee. Een rechte, korte lijn. Zoals er wel meer op haar tere huid gezeten hadden, daarvan waren dunne littekens nog achterblijfselen. Gekleed in een witte, flinterdunne nachtjapon kwam Allison overeind uit haar kleermakerszit. Het stukje glas liet ze achter, als vergeten. Waar was ze? Even keek ze verdwaasd om zich heen, tot haar ogen een ander paar vingen. Verschrikt deinsde ze achteruit. Het was slechts een met damp beslagen spiegel, zo bleek algauw, toen ze er met haar vingers over heen poetste. Dit liet een rode waas achter, wat ze probeerde op te lossen door er met haar mouw langs te gaan. Tevreden met het resultaat van een lichtroze veeg verliet ze de ruimte.

Allison huiverde van de plotse kou toen ze de deur opende. Slechts een dun laagje stof beschermde haar van de tochtige wind die door de gangen raasde. De wond op haar pols was nog steeds niet dicht en de stof die erlangs streek hielp ook niet mee. Bloed druppelde langs haar arm naar beneden, bevlekte zo de vloer. Vandaag was een slechte dag geweest, ze had te veel aan Vincent gedacht en dat deed meer pijn dan welke verwonding dan ook. Ze zou terug gaan naar haar kamer en zich in haar bed verschansen. Morgen zou alles weer beter zijn. Met haar hand raakte ze het cremekleurige behang aan, volgde de muren als een routekaart naar haar kamer. Bloederige strepen bleven achter. De koude vloer zorgde dat haar voeten net ijsklompjes werden, ze had toch sokken mee moeten nemen. Ze liep op de automatische piloot verder, miste haar kamer volledig, kwam in een geheel andere gang uit. Maar Allison had het niet door, die was mentaal alweer in haar dromen verdwaald geraakt. Toen er iets voor haar verscheen merkte ze dat echter op een vreemde manier wel op, stopte onmiddelijk met lopen en liet haar arm slap langs haar lichaam vallen. Haar prachtige witte jurk was nu tot een kostuum van een bebloed spook verworden en haar nietsziende blik hielp ook niet echt mee. ''Sweet dreams, my dear.'' mompelde ze melodisch.

[Reserved voor een van Lisa's karakters]

Onderwerp: Re: Goodnight and sweet dreams, my dear~ za sep 28, 2013 11:51 pm

Zach Hamilton

Als een zenuw tik was hij op de witte tafel aan het tikken. Zijn andere hand ondersteunde zijn hoofd. Voor de jongen lag er een cursusblok maar al de pagina’s waren nog leeg. Hij had gevraagd voor een pen of potlood maar hij had het niet gekregen. Ze vertrouwde hem er niet mee, al snapte hij niet waarom. Het was niet dat hij de eerste persoon zou proberen neer te steken, al ging hij niet ontkennen dat die gedachten als eens door zijn hoofd was gegaan. Zach wist dat je het als wapen kon gebruiken. Je kon de punt ervan recht door iemands oog steken en het zou meteen in de hersenen terecht komen. Een andere mogelijkheid was om het door de halsslagader te steken. Uit pure frustratie gooide hij de cursusblok van de tafel om op hetzelfde moment recht te staan en de kantine uit te gaan. Hij kon niet gewoon stil blijven zitten. Hij mocht het gewon niet want vanaf het moment dat hij stil zat en niets te doen had begon hij weer na te denken. Hij dacht dan aan zaken waar je niet aan hoorde te denken. Zach was nog maar net de hoek om of hij kon al meteen halt houden. Voor hem was er een figuur verschenen. Het was haast alsof de jongen wist dat het bloed er was want dat was het eerste dat hem echt op voel. De rode vloeistof dat uit haar pols kwam en een heel spoor had achter gelaten op de muur. Een hele tijd waren zijn ogen alleen maar daar op gericht. Het was gewoon zo lang geleden dat hij het nog eens met zijn eigen ogen had kunnen zien. Snel sloot besloot hij uiteindelijk weg te kijken. Veel was er echter niet waar hij zijn gedachten op kon plaatsen. In de gangen was er amper iets interessant. Uiteindelijk keek hij dan toch maar terug naar de persoon die voor hem stond. Nu pas merkte hij eigenlijk op hoe ze eruit zag, en het was in ieder geval niet goed. Ze zag eruit alsof ze in een horror film kon meespelen. Zijn mond had hij geopend om wat te zeggen maar er kwam geen klank uit. Wat kon hij ook zeggen? Ze zag er verschrikkelijk uit en meer niet. Zach vermoede alleen dat, dat niet was wat ze wou horen, als ze al iets wou horen. ‘Gaat het wel goed met je?’ Vroeg hij uiteindelijk. Zijn hand wou hij op haar schouder leggen maar toch deed hij het niet. Misschien was ze gevaarlijk, zou ze helemaal flippen of panikeren als hij dat zou doen. Onbewust waren zijn ogen weer naar de wond op haar pols gegleden. Als hij de wond dieper zou maken zou ze dood bloeden. Dan kon hij haar zien dood bloede op de grond. ‘Misschien moet je iemand naar die wond laten kijken.’ Zei hij zonder zijn ogen van de wond af te halen.

Sweet little serial killer

Onderwerp: Re: Goodnight and sweet dreams, my dear~ zo sep 29, 2013 1:10 am

Ze staarde vooruit, enkel gericht op haar gedachten. Daarin zweefden zoete snoepjes rond, dansende katten speelden vrolijk met elkaar. Ze voelde zich bijna gelukkig. Het was allemaal uit zelfbescherming. De pijn van het alleenzijn kon ze nu even niet aan. Ze miste Jinx, ze miste de zeldzame vrienden die ze thuis gehad had. Ze miste de lange avonden voor de open haard. Dat alles had ze op moeten geven voor duistere gangen met felwit behang en een kille sfeer. Een vloer waarop elke stap die je zette klonk als een galmende schop. Maar dromen zijn bedrog en je kan jezelf maar een beperkte tijd voorliegen. Uiteindelijk komt er altijd weer dat vervelende moment waarop de waarheid aanklopt en je geluk aan stukken scheurt.

‘Gaat het wel goed met je?’ De woorden dwongen haar terug te zweven naar aarde. Zachtjes landde ze, haar ogen sloten zich kort. Met tegenzin opende ze die daarna weer, deze keer echt. Nu was ze mentaal weer aanwezig in haar lichaam, wat meteen voor een alertere uitstraling zorgde en zo een beetje van haar geestachtige uiterlijk wegnam. Haar hoofd kantelde zich iets schuin en traag knikte ze. Het was allemaal goed. Geen zorgen. Met aandachtige, maar onopvallende blik nam ze zijn gelaat in zich op. Hij had een schattig kapsel, precies hoe kleine jongens hun haar vaak hadden zitten. Zijn blik ontweek de hare, maar waarnaar hij dan wel keek wist ze niet.

‘Misschien moet je iemand naar die wond laten kijken.’ klonk het. Hij was tot nu toe best lief, zo bezorgd. Met één kort moment van aandacht voor haar eigen staat van uiterlijk begreep ze dat ook wel. Een rozerood bevlekte japon en bebloede hand. Niet echt geruststellend. Ze bracht haar hand omhoog en hield die verlegen voor haar gezicht, daarmee haar mond half afschermend. De geur van het bloed kalmeerde haar lichtjes, het rook naar metaal. 'Het is maar een schram, het gaat al dicht.' mompelde ze verlegen, zachtjes op de zijkant van haar lip bijtend. Ze voelde zich stom omdat ze hem had laten schrikken door zomaar opeens bloederig te zijn, maar haar hemofilie zorgde niet bepaald voor geruststellende beelden als ze zich open haalde. Met een vloeiende beweging bracht ze haar pols naar voren en trok de mouw iets op, zodat hij kon zien dat het bloed al een beetje begon te stollen. 'Ik doe er zo wel een verband omheen, Allison zegt sorry.' Met schuldbewuste blik staarde ze naar haar blote voeten, waar trouwens ook enkele bloeddruppels op gespetterd waren. Alsof hij de leraar was en zij de stoute leerling, betrapt op iets heel fouts, stond ze met gebogen hoofd en hangende schouders te wachten. Ze verdiende straf, jezelf stuk maken was fout. Dat snapte ze wel, maar toch bleef Allison het doen.

Onderwerp: Re: Goodnight and sweet dreams, my dear~ zo sep 29, 2013 2:53 am

Zach Hamilton

Zach kon niet anders dan haar vreemd vinden want dat was ook precies wat ze was. Ze zag eruit als een spook en dat veranderde pas toen ze zich terug bewust leek te worden van de realiteit. Het was alsof ze zich daarnet niet bewust was van alles. Hij had gevraagd of dat alles goed ging met haar maar hij kreeg geen reactie. De gedachten om gewoon weg te gaan en dit alles te vergeten kwam voorbij maar hij dwong de gedachten voor nu even weg. Pas toen hij over de wond begon leek ze te reageren. Ze had haar hand op getild en een frons verscheen op het gezicht van Zach. Ze was echt vreemd, en niet enkel in haar handelingen maar ook haar uiterlijk. ‘Een schram die misschien kan gaan ontsteken.’ Zijn ogen waren nu wel op die van haar gericht. Het eerste wat hem op viel was dat deze groot waren, maar dan ook echt groot. Niet dat er iets mis mee was, ze stond ermee, dat ging hij zeker niet ontkennen. Toen dat ze haar pols meer naar hem toe hield zodat hij de wond beter kon zien deinsde hij niet naar achter. In plaats daarvan bleef hij rustig staan en leek hij juist meer te ontspannen. Op haar pols waren nog enkele littekens te zien wat aantoonde dat ze het wel vaker deed, dat dit niet de eerste keer was dat ze met zo’n wond op haar pols rond liep. Een zachte lach kon hij niet onderdrukken. De manier waarop dat ze sorry zei was net zoals zij vreemd. Zacht legde hij één hand op haar uitgestoken pols. Hij maakte zich geen zorgen om het bloed dat erop hing en dat zo eventueel op zijn hand terecht zou kunnen komen. Voorzichtig om niet teveel druk op de wond te zetten duwde hij haar arm weer wat naar beneden. ‘Maak je geen zorgen, je moet je echt niet verontschuldigen tegenover mij.’ Zei Zach. Een vriendelijke glimlach was op zijn gezicht af te lezen. De wond op haar pols moest ze vast zelf hebben aangebracht. Zelf hield hij van de rode vloeistof, hij vond het geweldig om naar te zien. Om er foto’s van te trekken als herinnering maar niet op zichzelf. Bloed was fantastisch bij een ander maar hij zou zichzelf nooit gaan snijden, al was dat misschien beter geweest. Dan zou hij niet anderen willen zien bloeden maar dan zou hij zichzelf zien bloeden. Het was echter helemaal de andere kant uitgegaan. In het begin wou hij enkel nog maar dode mensen zien. Hij wou toen alleen maar het opgedroogde bloed op hun lichamen zien kleven, maar naarmate hij ouder werd, werd het alleen maar erger. Uiteindelijk was het zo erg geweest dat hij iemand vermoord had. Vanaf dat moment was het alleen maar erger geworden. Hij wou moorden, en hij wist dat hij het opnieuw zou doen, maar hij wou het niet.

>> Klein flutje x3

Sweet little serial killer

Onderwerp: Re: Goodnight and sweet dreams, my dear~ zo sep 29, 2013 3:54 am

Wanneer andere patienten of bewakers Allison ontmoeten waren ze vrijwel altijd verbaasd. Hoe kon zo'n lief kalm meisje nou in deze inrichting terecht gekomen zijn? Tussen de gekken en aggresievelingen, tussen de moordenaars waartegen de samenleving beschermd moest worden. Nee, Allison zat hier voor haar eigen bestwil, voor haar eigen bescherming. Dat zeiden ze tenminste. Veel bescherming had ze echter nog niet gekregen, in de kliniek waren de gevaarlijke aspecten van haar gedrag enkel sterker geworden. Ze at minder, ze dwaalde rond in haar gedachten en kon soms in momenten van totale onwetendheid zichzelf al weer kwaad hebben gedaan. Ze deed het nauwelijks bewust, zodra ze zichzelf in die droomwereld verloor kon het al te laat zijn als ze de kans zag. Haar handen handelden zonder dat ze het door had, haalden haar tere weke huid open, lieten warm bloed vloeien. Zo werd ze met de dag zwakker.
‘Een schram die misschien kan gaan ontsteken.’ Ergens had hij gelijk, maar Allisons bloed stolde lastig, waardoor bacterien door het bloed weggevaagd werden voordat zich een korst kon vormen. 'Misschien wel.' gaf ze neutraal toe.

Zijn zachte aanraking liet haar sprakeloos achter, het was zo beschermend, zo vriendelijk. ‘Maak je geen zorgen, je moet je echt niet verontschuldigen tegenover mij.’ Het meisje knikte gehoorzaam en er verscheen voor het eerst een echt gerustgestelde lach op haar gezicht. 'Dankjewel.' Wellicht kwam het voor hem uit het niets, maar hij had haar gekalmeerd met enkel zijn aanwezigheid en zijn kalme woorden. En daarmee had hij haar behoed van een nacht lang ronddwalen in een halfstaat tussen slapen en wakker zijn in. 'Waarom draag jij zo laat nog gewoon kleren?' vroeg ze dan. Ok dat klonk voor de perverse denkers wellicht verkeerd, maar Allison bedoelde het heel onschuldig. Het was nacht, avond, pyjama tijd. Allison lag dan wel niet braaf in haar bed onder de dekens, maar ze had al wel een nachtjapon aan. En hij niet, dus dat was vreemd. 'En waarheen was je op weg?' deze vraag was meer nieuwsgierig, ze was benieuwd waar hij mee bezig was geweest voordat zij hem tegen gekomen was.

Onderwerp: Re: Goodnight and sweet dreams, my dear~ ma sep 30, 2013 6:09 am

Zach Hamilton

Het was haast alsof zijn hersenen meer tijd nodig leken te hebben om die vraag te verwerken. Het kwam gewoon zo plots en hij had het niet verwacht. Het was een simpele vraag maar een ongewone. Eerst had hij zelfs niet goed door waar ze het over had maar nadien drong het tot hem door. Buiten moest het al donker zijn, het moest nacht zijn en eigenlijk zou hij al in bed moeten liggen. ‘Ik uhm…eerlijk gezegd had ik niet eens door dat het al avond was.’ Bekende hij eerlijk. Heel de tijd had hij zitten nadenken over een manier om hier weg te geraken. Er waren honderden ideeën in hem opgekomen, maar allemaal waren ze nutteloos. Altijd waren er meer nadelen geweest dan voordelen. Uren had hij er al over na liggen denken, maar uiteindelijk was het enige dat bij hem op was gekomen het feit dat het onmogelijk was. Hij zou hier nooit weg geraken tenzij ze hem vrij zouden laten. Hij had al een keer geprobeerd om iemand om te kopen, maar ook dat had niet geholpen. Meestal deden mensen alles voor geld, maar hier was het hem nog niet gelukt. Misschien geloofde mensen gewoon niet dat hij geld had. ‘Nergens in het bijzonder.’ Toen hij was weg gegaan had hij geen doel. Hij zou gewoon heen gaan naar waar het lot hem bracht. Zijn ogen gleden weer even naar de wond op haar pols. ‘Maar misschien kunnen we zien of we daar iets voor vinden.’ Hij knikte naar de wond die ze op haar pols had. Rustig liep Zach langs haar heen. Als hij zich nog goed kon herinneren bevond de EHBO ruimte zich daar ergens. Normaal was daar vast een dokter, maar hij had niet echt het gevoel dat er nu nog iemand zou zijn. Niet dat het hem veel uit maakten, als de deur op slot zat zou hij er wel voor zorgen dat hij er binnen zou geraken. Het zou zeker niet de eerste keer zijn dat hij ergens in brak. Even keek hij over zijn schouder naar achter naar Allison. ‘Ik ben trouwens Zach.’ Stelde Zach zichzelf voor met een glimlach. Allison had haar naam daarnet al laten vallen, misschien onbewust maar ze had ervoor gezorgd dat de jongen wie dat ze was. Rustig bleef hij wachten tot dat ook zij zou volgen. Voor hetzelfde geld zou ze niet snappen dat ze moest volgen, want met de mensen hier kan werkelijk alles.

Sweet little serial killer

Onderwerp: Re: Goodnight and sweet dreams, my dear~ zo okt 13, 2013 1:58 am

‘Ik uhm…eerlijk gezegd had ik niet eens door dat het al avond was.’ Oh. Geen tijdsbesef dus? Daar had zij ook wel eens last van. Dan droomde ze zo erg weg dat er poef, twee uren verstreken waren. En zij had dan enkel het gevoel dat ze even met haar ogen geknipperd had. De klok hield haar dan haast voor de gek zo leek het. Haar gezichtsuitdrukking weerspiegelde haar gedachten, een begrijpende lach vormde zich.
En waar was hij dan geweest? Waar wilde hij naar toe? ‘Nergens in het bijzonder.’ Jammer, geen spannende onthulling. Wat eigenlijk ook wel goed was, anders hield ze hem nu op, terwijl hij ergens heen moest! Niet dat je midden in de nacht zo veel verschillende afspraken kon hebben, tenzij het echt heel geheim was. Of een feestje, die waren ook meestal 's nachts. Maar in de kliniek konden geheimen lastig bewaard blijven en feestjes organiseren was al helemaal lastig. Helaas. Ze had best een gezellig feestje met de meiden van haar afdeling willen hebben. Fluisteren in de nacht. Lachen. Alle negatieve gedachten die als donkergrijze wolken boven haar hoofd zweefden vergeten. Plezier.
‘Maar misschien kunnen we zien of we daar iets voor vinden.’ De plek die ze al nauwelijks meer voelde begon bijna meteen weer zachtjes te branden. Zo werkte dat, zodra je ergens aan dacht voelde je de pijn weer. Even streelde ze afwezig over de streep, het bloed wat lange strepen gevormd had over haar huid. Terwijl ze dat deed kwam het meisje ook in beweging, stapje voor stapje volgde ze de vreemdeling in de nauwelijks verlichte gangen. ‘Ik ben trouwens Zach.’ Ah, kijk. Nu was hij geen vreemdeling meer. ''Ik denk dat meneer arts niet hier is..'' mompelde ze. ''Zach.'' Verlegen keek ze hem aan. Hij leek zo slim en al zijn acties waren vast volkomen gegrond. Daarom bond ze zich onbewust aan hem, erop vertrouwend dat hij wel een plan trok. ''Maar ik moet er gewoon wat ontsmettings spul op doen en een verband.'' Ze kon zich zo voor de geest halen welke routineuze handelingen de dokter altijd uitvoerde. Allison kon dat zelf ook nog wel, als ze maar niet afgeleid raakte.

» Lovely kittens and Lollipops so sweet~