I'm just messing around, kid

Luke zat in kleermaker zit in een van de stoelen. Hij had zijn vingertoppen tegen elkaar geplaatst en keek de ruimte rond. Hij steunde met zijn ellebogen op de de leuning van zijn stoel. Op dit moment was deze witte lelijke moderne afschuwelijk zittende stoel van hem. Iemand die ook maar in de buurt durfde te komen van zijn stoel zou hij te grazen nemen. Was zijn stoel en iedereen bleef daar vanaf. Zal hij opstaan van de stoel dan is hij weer vrij voor iedereen. Maar op dit moment zat hij op de stoel en zou niemand daar bij komen. Niemand hoefde ook te vragen of zij in die stoel mochten zitten. Daarnaast waren er een heleboel andere stoelen vrij en daarom wilde Luke zijn stoel niet af staan aan een of ander onderkruipsel.
'Dat zijn alle mensen Luke, onderkruipsels van de hel. Een voor een uitgespuugd door de duivel hemzelf.' Zijn tweeling broer liep rustig door de kamer heen. De andere mensen zag hem niet. Ze wisten niet af van zijn bestaan, behalve de doktoren dan. Ze vroegen van alles en ze zeiden van alles en Luke raakte in paniek en vertelde daarom dat Jake hem alles had gevraagd te doen. 'Een voor een kunnen we ze onder de voeten krijgen. Ze vermorzelen en ze plat stampen. Je moet alleen iets meer lef hebben broertje.' Jake was achter hem gaan staan en fluisterde de laatste paar woorden in zijn oor.
'Ik heb lef!' Siste Luke door zijn tanden door. Hij draaide zijn hoofd om en keek recht in het gezicht van zijn broer. De twee waren net een spiegel, ze leken zo erg op elkaar. Dezelfde kleur rode haar, dezelfde kleur ogen, dezelfde vorm neus, dezelfde vorm ogen, dezelfde vorm gezicht. Het enige verschillende aan hun was, dat Luke te zien was en Jake niet. Niet voor andere alleen voor Luke. 'Je gezicht vol smeren met schmink is geen lef.' Kaatste zijn broer terug. Luke vernauwde zijn ogen terwijl hij dichter naar zijn broer boog.
'Ik doe het voor jou, zodat wij weer gelijke zijn.' Siste Luke tegen zijn broer. Het skelet getekende gezicht dat Luke geschminkt had op zijn gezicht was als een masker. Zijn broer was dood, was een skelet geworden. Ondanks dat hij hier staat wist Luke heel goed dat hij er werkelijk niet was. Dat Jake op dit moment een Illusie was die voor zijn ogen afspeelde. Maar toch, er was iets echts aan hem. Iets wat zelfs Luke niet in theorie kon uitleggen. Hij dacht dat het getekende skelet op zijn gezicht er iets mee te maken had. Dat hij dan weer een was met zijn broer en dat hij zijn broer op die manier tot leven kon wekken. Jake was weer door de kamer aan het rond lopen. Hij zocht de mensen uit die niet meer lang te leven hadden. Luke wist dat hij de opdrachten ooit moest gaan uitvoeren, alleen wist hij nog niet hoe. 'Deze heeft het niet verdiend om in onze wereld rond te lopen.' Luke rolde licht met zijn ogen, probeerde de woorden van Jake te negeren, maar dat lukte hem niet toen hij naar de jongen keek die Jake in gedachten had.

Luke wist niet hoe hij het moest noemen. Maar die jongen straalde een en al irritatie uit. Niet perse op de andere mensen afgericht. Maar Jake wist Luke zo ver te krijgen dat hij irritatie voelde naar de jongen. Hij ging rustig van zijn kleermakerszit verzitten op de leuning. Hij plante zijn voeten op het zitvlak en bleef rustig op de leuning zitten. Langzaam begon hij in zijn handen te klappen. Zo sarcastisch mogelijk liet hij zijn handen op elkaar komen. Zonder enig contact te verbreken tussen hem en de jongen. 'Je kan hem hebben Luke.' Waren de woorden van zijn broer.
'Dit is toch wel een applaus waard, je bent nog geen minuut in mijn zichtveld en ik irriteer me nu al aan je.' Waren de woorden die Luke een voor een uitsprak. Hij stopte met klappen en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën. Leunde iets naar voren.
'Vertel me, wat is je talent?' Grijnsde hij naar de jongen.

De jongen lag rustig op zijn bed. In zijn handen had hij enkele foto’s vast die hij boven zich uit hield om ze te kunnen zien. Het waren allemaal foto’s die hij zelf getrokken had voor dat hij hier terecht kwam. Stuk voor stuk bevatten ze bloed en soms ook een lijk, maar voornamelijk bloed. Het was niet van de politie hun gewoonten om een lijk veel te lang open en bloot te laten liggen, vandaar dat Zach amper de kans had gekregen om de lijken te fotograferen. De enige momenten dat hij het wel kon was als hij zelf voor een slachtoffer zocht, maar dat was anders. Terwijl dat Zach de foto’s naast hem neer legde ontsnapte een zachte zucht zijn keel. Het was duidelijk een zucht van irritatie, want dat was ook precies wat hij voelde; irritatie. In het begin hielp het hem om gewoon naar de foto’s te zien, maar ook dat nam met de dag af. Nu was het al zo dat het hem niets meer deed. Hij wou het niet op foto zien, hij wou het met zijn eigen ogen kunnen zien. Zach wou de rode vloeistof tussen zijn vingers voelen glijden terwijl hij iemand van het leven beroofde. Bij de gedachten drukte de jongen zijn ogen dicht en probeerde hij ergens anders aan te denken maar het lukte hem niet. Het was onmogelijk. Hij kon nergens anders aan denken en hij wist dat het vroeg of laat uit de hand ging lopen, alleen leken ze het hier niet door te hebben. Het wachten werd hem teveel, net zoals het niets doen. Waar dat hij de kracht nog kon vinden om ertegen te vechten wist hij niet, maar vroeg of laat zat hij aan zijn limiet. Hij was al snel geïrriteerd door iets maar nu was het nog eens dubbel zo erg geworden. Er kon geen dag voorbij gaan waarin hij niet kwaad of geïrriteerd was.
De foto’s liet hij gewoon op het bed liggen terwijl dat hij recht stond en zijn kamer uit liep. Op dit moment moest hij gewoon ergens anders heen. Zach moest iets vinden waar hij zijn aandacht op kon richten voor zolang het zou duren. Met grote stevige passen begaf hij zich door de witte gangen. Zijn handen had hij in zijn broek zakken gestoken en hij gunde niemand ook maar één blik. Hij moest maar naar iemand kijken of hij kon die persoon al dood voorstellen. Het was net een filmpje dat zich dan afspeelde in zijn hoofd. Het ging haast automatisch. Meestal was het niet enkel het dode lichaam, maar kon hij het zichzelf zien doen. Dan zag hij hoe hij de nek van iemand omdraaide en dan weg wandelde zonder dat iemand het door zou hebben. Daarna zou hij telkens weer in de echte wereld komen en kreeg hij enkel maar een vreemde blik op hem gericht. Dat was waarom hij iedereen ontweek. Zelfs toen hij de woonkamer binnen ging. Er was nog iemand maar hij schonk die jongen geen aandacht.
Het leek hem gewoon het beste om geen contact meer te maken met mensen. Gewoon zijn eigen gang gaan en anderen er niet bij betrekken, dat was het enige dat hij nog wou. Toen de andere jongen enkel begon te klappen kon hij niet anders dar opzij kijken naar hem. Zijn ogen ontmoete die van de jongen. Een vragende blik was van zijn gezicht af te lezen, niet enkel door het geklap maar ook door het uiterlijk van de jongen. Zijn volledige gezicht was geschminkt tot iets dat een skelet voor moest stellen. De jongen was gewoon aan het klappen zonder reden, of zo dacht Zach toch. De woorden die dat de jongen uitspraken drongen meteen tot hem door en in nog geen seconde leek hij helemaal te zijn veranderd. Zijn ogen hadden zich vernauwd en zijn ogen stonden duister. Je kon bijna gaan zeggen dat er ineens een heel andere persoon stond dan ervoor. Weer kwamen er woorden uit de jongen zijn mond maar ze maakte het er niet beter op. Op zich was er totaal niets mis mee. Eender welke andere persoon zou er vast anders op reageren. Velen zouden even met hun ogen hebben gerold en zouden dan weg wandelen, Zach niet. Zijn handen had hij uit zijn broekzakken gehaald en met rustige passen liep hij op de jongen af. Geen enkele seconde had hij zijn blik van hem afgehaald. Heel de tijd was bleef hij de jongen strak aan kijken met een duistere blik die niet veranderde. Toen hij een meter voor de jongen was bleef hij staan en boog hij zelf wat voor over om op gelijke hoogte te komen als de jongen die op de leuning zat. ‘Ik snij de kelen van scharminkels als jij open.’ Sprak Zach op een kille toon. ‘Als het dat is wat je bedoelt.’ Iets aan de jongen stond hem niet aan, maar eigenlijk stond niemand hem hier aan. Nog steeds vond Zach dat hij hier niet thuis hoorde. Hij was niet gek of gestoord. Hij zag geen dingen die er niet waren en zijn hersenen konden nog steeds prima werken, misschien zelfs beter als dat van normale mensen. Iedereen hier was wel gek op de één of andere manier maar Zach niet. Je kon hem alles zeggen, maar het ging niet veranderen. Hij had wel andere problemen maar hij was niet gek. Zach rechte zijn rug weer en ging weer gewoon recht staan, nog steeds met zijn ogen gericht op de jongen.

Hij wist niet precies wat het was aan de jongen dat hem irriteerde. Het kon ook zijn dat het op het moment niet eens aan de jongen lag maar wel aan zichzelf. De pogingen om de jongen met zijn woorden weg te doen krijgen was duidelijk mislukt. Het had zelfs geen effect gehad en de jongen leek het alleen maar amusant te vinden. Zach vond het alles behalve plezant. Zijn hart sloef af en toe een tel over als hij denkt aan al de mogelijke scenario's. Hij zou de jongen de tv in kunnen gooien en hopen dat het toestel breekt en in de jongen terecht kwam. Of hij kon gewoon een vaas nemen en die kapot kloppen tegen het gezicht van de jongen. Er waren zoveel mogelijkheden en Zach wou niets liever dan ze allemaal uitproberen, maar hij kon niet. Hij mocht niet en niet omdat het niet mag van de regels, nee omdat het niet mocht van Dexter. Je mag niet iemand doden die onschuldig is, niet niets misdaan heeft. Dat was één van de regels waar hij zich aan moest houden, maar het leek op het moment onmogelijk. Hij wist zich nog redelijk goed te beheersen en hij was trots op zichzelf, maar het kleinste detail, de kleinste fout kon het nu veranderen. 'Als jij het zegt.' Wat kon hij er anders op reageren? Het was niet dat hij daar al eerder over nagedacht had, enkel en alleen omdat hij nooit nagedacht had over zelfmoord. Hij hield van zijn leven en was het zeker niet beu. Moest hij nu sterven zou het niet voelen als de eerste keer dat hij iemand doden. Dat voelde aan als een verlossing, alsof er een grote last van zijn schouders viel en hij eindelijk de controle had. Het was een heerlijk gevoel en niets anders zou dat gevoel bij hem teweeg kunnen brengen. 'Ik zou toch eerder een moord plegen dan zelfmoord.' Vervolgde hij zijn korte antwoord van daarnet nog. Wat ongemakkelijk door de blik van de jongen keek hij even opzij opzoek naar iets anders waar hij zijn aandacht op kon vestigen maar hij vond het niet. Zach wou enkel niet in de ogen van de jongen kijken, schrik voor de dingen die hij zelf dan misschien wou doen. Even haalde hij diep adem voor hij zich terug op de jongen richten. De vraag had al door zijn hoofd gespookt, maar hij was niet zeker of dat hij het wel moest stellen. Uiteindelijk besloot hij het maar te doen. Wat kon er ook mis gaan? 'Ben jij zoals mij? Ik bedoel heb jij al eens iemand vermoord?' Het bleef raar om er met iemand over te spreken, er was maar één iemand waar hij werkelijk alles aan kwijt kon vroeger en dat was Dexter. De man had echter ook zijn problemen gehad en de helft van de tijd had Zach dus ook zelf zijn plan moeten trekken.