Well hello there ~ [ & Zach.]

Rustig begaf Zach zich door de gangen die bijna volledig leeg waren. Het was nog zeer vroeg wat wilde zeggen dat iedereen op het moment nog aan het slapen was. Toch was de jongen al wakker. Als hij het kon had hij graag nog langer geslapen maar vanaf het moment dat hij zijn ogen had geopend was hij wakker geweest. Zijn mond was daarbij ook nog eens helemaal droog en zijn maag begon meteen te klagen voor eten. Beide hielpen hem niet om terug in slaap te vallen. Veel keus had de jongen niet gehad dus was hij maar gewoon opgestaan. Even snel had hij zich verfrist en omgekleed om vervolgens zijn kamer te verlaten. Meteen was hij richting de kantine gegaan. Hij had honger en dorst, dus dat was precies de plaats waar hij dus moest zijn. Lang had het voor hem niet geduurd om de Kantine te vinden.

Heel de kantine was verlaten op één persoon na. Ze zat aan één van de tafels zonder iemand. Op het feit dat Zach haar wel heel even een blik gunde deed hij niets. Hij was hier voor drinken en misschien iets te eten, niet voor sociaal te zijn. Hij was er al lang achter gekomen dat iedereen hier gek was, en dan niet gewoon gek. Sommige waren gestoord. Het leek hem gewoon veiliger om niet teveel met al de rest om te gaan. Uiteindelijk kwamen er toch alleen maar problemen van. Zelf beschouwde de jongen zich niet als gek, want dat was hij ook niet. Het was niet dat hij één of andere rare gedachten gang had. Dat hij dubbele persoonlijkheden had of dat hij dingen zag die er niet waren. Hij was een psychopaat, maar of dat beter was dan gek zijn wist hij niet. Hoe dan ook, in deze instelling werd hij net zoals al de rest ook gewoon gek. Hij kon hier niets doen en de woede die hij voelde, de gedachten die hij had, ze maakten hem gek. Toch was hij misschien één van de weinige die nog normaal zou kunnen functioneren in de bewoonde wereld. Dexter was van plan om het hem te leren maar de man had de kans daar niet voor gehad. Hij was vermoord geweest voor dat hij klaar was met de training van Zach. Toen ze de stem van het meisje hoorde dat tegen hem sprak bleef hij stil staan en keek hij haar aan. Zijn schouders haalde hij even kort op. ‘We zijn dan wel de enige die rond dit uur op staan.’ Zach wou juist weer verder wandelen toen hij haar weer hoorde praten tegen iemand. Verward keek hij dan ook terug naar het meisje. Hij had verwacht om toch iemand te zien zitten, iemand die hij daarnet over het hoofd had gezien maar er was niemand, alleen dat ene meisje waarvan hij wist dat ze er was. Hij wist werkelijk niet wat dat hij nu moest doen. Er was hem altijd gezegd dat je in de fantasie mee moest spelen. ‘Wat zei ze over mij?’ Besloot hij dan te vragen. Het was meer zijn eigen nieuwsgierigheid. Als ze iets anders gezegd zou hebben had hij het gewoon genegeerd en zou hij zijn verder gegaan met wat hij in eerste instantie kwam doen. Het feit dat het over hem ging veranderde het allemaal. Zach draaide zich om en ging naar de tafel toe waar dat het meisje ook zat. Eén van de stoelen schoof hij naar achter zodat hij zelf ook kon gaan zitten.

Sweet little serial killer

De blik die ze in haar ogen had gehad was hem niet ontgaan toch trok hij zich daar niets van aan. Hij was gewoon naar haar toe gegaan en had zich bij haar neer gezet aan te tafel. Hij wou weten wat er over hem was gezegd, al was dat alleen maar gebeurd in de gedachten van het meisje. Toen dat ze zei dat ze niet met hem zou mogen praten omdat hij een Psychopaat was recht hij zijn rug even. Altijd had hij een vrij trotse houding, dat kwam door de status die zijn familie had. Het geld dat ze bezaten en het feit dat velen naar hen opkeken. Het feit dat hij nu in een instelling zat en bekend stond als een Psychopaat ging daar niets aan veranderen. Hij liet zijn trotst daar niet door schaden. ‘Dat is inderdaad waar, maar de ene Psychose is al erger dan de andere.’ Ze had haar hand naar hem willen uitsteken maar toch had ze besloten die weer weg te trekken. Zach ging er geen vragen over stellen. Als ze hem geen hand wou schudden dan was dat maar zo. Zijn armen legde hij neer op de tafel en zijn vingers haakte hij in elkaar. ‘Elijah?’ Vroeg hij vragend nadat ze zich had voorgesteld. Zijn hoofd hield hij wat schuin en zijn blauwe ogen waren gericht op die van haar. ‘Is dat geen jongens naam? Maar goed, mijn naam is Zach Hamilton, maar het bleek dat je dat al wist.’ Zijn volledige naam was eigenlijk Zachery maar hij had het veranderd naar Zach, nu sprak iedereen hem zo ook. Zelfs zijn ouders waren hem zo beginnen noemen. Een frons kwam op zijn gezicht. Ze had zelf net gezegd dat hij een psychopaat was en nu vraagt ze waarom dat hij hier zat? Tenzij dat ze het niet geloofde was het een domme vraag. Hij zat hier juist omdat hij een Psychopaat was, en gedeeltelijk ook door zijn ouders. Zijn ouders hadden ervoor kunnen zorgen dat hij niet naar een gevangenis werd gestuurd om later geen kans meer te hebben op een normaal leven. Niet dat het veel verschil had gemaakt, ook nu zou hij geen normaal leven meer kunnen leiden. Hij geraakte hier nooit meer uit. Als hij zich niet had laten doen daar zijn emoties was dit nooit gebeurd. Hij had gewoon nooit zijn verstand mogen verliezen, alleen daardoor had hij fouten gemaakt en was hij ervoor gepakt. Toen dat ze haar hand op de zijne legde keek hij van hun handen terug naar haar gezicht. ‘Zoals je zelf eerder gezegd hebt, ik ben een psychopaat en dat is waarom ik hier zit.’ Zei hij gevolgd door een glimlach. Een borderline stoornis had hij zeker niet, alles behalve zelfs. Je kon niet dat hebben en een psychopaat zijn, die twee gingen niet samen. Hij wou wel vragen waarom dat zij hier zat maar dat was zeer duidelijk. Ze was daarnet tegen niemand aan het praten, dus het was zeer duidelijk dat ze verzonnen vrienden had. Zach ging dan ook de moeiten niet doen om erachter te vragen ook omdat het hem maar weinig interesseerde.

Sweet little serial killer