Hold me close, don't let go.

Vlug rende Daniel over de trappen naar beneden. Elke tree voelde hij zich steeds waziger worden in zijn hoofd. Alsof er een soort druk toe nam in zijn hoofd die hem liet vergeten wat hij hier kwam doen. Hij zag gisteren avond bewakers naar beneden gaan met iemand tussen hun. Vanmorgen zag hij diezelfde bewakers weer om hoog komen zonder de persoon die ze mee naar beneden hadden genomen. Er was beneden dus iets. Maar wat? Zachtjes beet hij op de binnenkant van zijn wang. Minderde vaart toen hij eenmaal dicht bij de deur was van de kelder. Wat zou daar achter zitten? Hij had het gevoel alsof hij een videogame speelde. Als hij straks de deur open zou doen, zou er een vreselijk monster naar buiten komen die hij moet verslaan. Maar als hij dood zou gaan, moest hij weer opnieuw beginnen boven aan de trap. Hij kneep zijn handen in een, maar moest daar veel meer over nadenken dan hij normaal hoefde te doen. Alsof hij echt een gamecontroller bestuurde. Zo voelde het voor hem in zijn hoofd, hij stond los van zijn lichaam en kon dus van alles gaan doen. Van alles denken en van alles geloven. Zacht sloop hij verder naar de deur. Hij durfde niet verder dan de deur. Er moest iets van een checkpoint zijn, zodat hij niet weer helemaal over nieuw hoefde te beginnen als hij dood zou gaan. Waarom was er geen checkpoint? Misschien omdat dit een droom is. In een droom kan je alles en iedereen verslaan. Toch bracht hem dat niet over de drempel. Hij keek achterom, misschien kon hij toch beter weer naar boven gaan. Misschien had hij iets mis gelopen. Had hij een bepaald deel niet gedaan waardoor hij geen extra versterking had gekregen. Daniel ging de trap weer op verder naar boven. Ergens moest hij een checkpoint vinden in deze droom. Halverwege stond hij stil. Voor hem stonden een paar voeten op de trap. Hij volgde die voeten omhoog en kwam terecht bij een meisje.
'Ben jij mijn versterking?' Vroeg hij aan het meisje. Zij hoorde bij zijn droom. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij was niet iets mis gelopen, hij moest gewoon even terug lopen om iemand tegen te komen. Of misschien was ze op weg naar hem en dat hij daarom de deur nog niet door ging.
'Ik heb het monster in de kelder nog niet gehoord, maar gisteren avond is er iemand heen gebracht en die is niet meer terug gekomen. We moeten het monster verslaan voordat er meer doden vallen.' Dit klonk echt als een waanzin in de gedachten van Daniel, maar hij kon ook niets anders zeggen of bedenken wat daar beneden kon zijn. En als zij in zijn droom is, dan zal zij hem ook helpen. Hij schudden licht zijn hoofd, keek naar zijn handen. Die waren niet van hem, of ze waren wel van hem, maar niet echt. Hij kon ze wel bewegen en zo, maar hij was het niet echt.
'Wil je me helpen?' Vroeg hij nog een keer aan het meisje.

Daniel was zo blij dat hij iemand op de trap was tegen gekomen die hem kon helpen. Hij keek het meisje kort onderzoekend aan. Haar jurkje deed hem denken aan zo'n meisje die met zo'n mega regenboog lolly over straat liep. Als ze het monster hadden verslagen zou hij voor haar een grote regenboog lolly kopen. Wacht, je mocht geen snoep hebben hier, ach ja voor een keer konden ze toch wel een uitzondering maken. Ze hadden tenslotte het monster dan gedood die in de kelder was.
'Hoi' Begroette hij het meisje automatisch terug. De glimlach op het gezicht van Daniel werd groter toen ze dacht wel versterking te zijn. Als hij kon zou hij een vreugde dansje maken, maar de trap treden waren te klein dus zou hij er van af vallen. 'Voor het monster in de kelder.' Beantwoorden Daniel haar vraag. Het meisje was een trap treden gezakt naar beneden en stond nu heel dicht bij Daniel. Hij kon haar gezicht nu beter bekijken nu het minder in het schaduw lag. Haar ogen waren groot, maar dan ook echt groot. Ze waren prachtig dat wel, groot maar prachtig. Haar gezicht deed hem denken aan de porseleinen pop die zijn zus op haar kamer had staan. Haar gezicht leek op de porseleinen pop. Hij stak zijn hand omhoog en aarzelde om haar gezicht aan te raken. Hij wilde weten of het net zo hard en koud aanvoelde als de porseleinen pop. Maar hij deed het niet, straks dacht het meisje dat hij nog gek was of zo.
Daniel draaide zijn hoofd zo ver mogelijk om, om naar de plaats te kijken waar het meisje naar keek. Hij vroeg of ze hem wilde helpen. Het meisje sprong meteen verder de trap af. Ze enthousiast, dat had hij nodig. Iemand die samen met hem enthousiast het monster zou doden. Hij draaide zich volledig om en bleef op de laatste tree staan.

Daniel was zo geïnteresseerd geraakt in haar jurkje dat helemaal op bolde toen ze een rondje maakte. Hij begreep niet hoe dat kon, waar was de toets om het jurkje op te laten bollen. Misschien was het dezelfde toets als het trucje met zijn hoed. Maar zou die veranderen als hij een jurkje zou dragen. Maar hij droeg nooit jurkjes dus zou er ook niet achter komen. Of misschien waren de toetsen verschillend per jongen of meisje. Dat klonk vrij logisch. 'Dan moet ik eerst je naam weten, ik ben Allison.' Daniel nam haar hand aan en nam de laatste tree naar beneden. Nu stonden ze samen op het platform.
'Aangenaam Allison, ik ben Daniel.' Zei hij met lichte trots. Maar als snel ging het gesprek naar een hele andere kant en wilde Allison weten hoe we het gingen verslaan. Hij wreef door zijn warrige bruine haar en gleed met zijn hand naar zijn nek. Dat was een goeie vraag. Wat was een goeie manier om het monster te verslaan. Hij begon zachtjes op de binnenkant van zijn wang te bijten en bleef Allison aan kijken. Alsof er een soort lichtje in zijn hoofd aan ging stond hij weer helemaal recht op.
'Met een mes. Mijn zakmes ligt in de kamer van de bewakers.' Het zakmes dat hij moest afleveren bij de dag dat hij hier terecht kwam was in een van de kamers van de bewakers. Maar daar durfde hij niet naar toe te gaan. Hij was bang dat als ze gepakt werden ze naar de isoleercellen moesten. Dat was het laatste waar hij gezien wilde worden.
'Maar dat is wel gevaarlijk.' Gaf hij eerlijk toe. Ze moesten toch ook eerst de deur open zien te krijgen en kijken wat voor een monster er achter de deur zat.
'Misschien is het een monster dat we helemaal niet met een mes hoeven te doden. We kunnen beter eerst gaan kijken voor dat we ons zelf in problemen gaan werken die niet nodig zijn.' Zei Daniel en hij liep al naar de deur toe om te kijken of hij open kon. Hij had zijn hand om de deurknop gelegd.
'Ben je er klaar voor?' Vroeg hij aan Allison. Zonder lang op antwoord te wachten draaide hij de knop om en probeerde hem naar hem te trekken, daarna duwde hij hem naar voren. Maar beide werkte niet. De deur zat op slot en de sleutel moest hier ergens zijn.

Daniel zijn hersenen werkte al op volle toeren. Hij wilde heel graag het monster doden, maar wist eigenlijk niet met welk wapen hij dat moest doen. Hij had al meerdere keren zijn handen door zijn haar gehaald en over zijn kin gewreven terwijl hij nadenkend naar de deur aan het kijken was. Allison was al die tijd stil geweest, zelfs toen Daniel kwam met het idee van het mes. Maar daar keek hij ook weer heel snel van af. De mensen van de bewaking waren niet heel aardig. Hij kon ze dan ook niet helemaal begrijpen. Ze waren hier toch om de mensen beter te maken. Niet om de mensen uit te lachen of ze te pesten. Daniel kreeg een vreemd gevoel in zijn buik die naar aanvoelde. Al die bewakers die hij tegen gekomen was deden zo naar tegen hem dat hij het helemaal niet meer leuk vond om hier te zijn. Daarin tegen vond hij het wel weer leuk omdat hij nu iemand had ontmoet die net zo dacht als hem. Allison wilde ook het beest dat achter deze deur zat verslaan. ''J-ja, de bewakers zijn niet zo lief soms.'' Daniel hield zijn hoofd schuin terwijl hij Allison van top tot teen op zich nam. Hij kon niet begrijpen dat de bewakers haar zouden pesten. Hij was haar nooit eerder opgevallen en eigenlijk zag ze er veelste lief uit om gepest te worden.
'Pesten ze jou ook?' Vroeg hij aan Allison. Hij vond het lullig voor het meisje, maar wist ook wel dat hij er maar vrij weinig aan kon veranderen. Die bewakers waren nu eenmaal zo en niemand kon dat veranderen. Daarom wilde Daniel ook liever niet naar het mes gaan zoeken dat hij bij zich had. Iets wat hij wel erg vond. Hij moest iets nieuws gaan zoeken, hij had namelijk het gevoel dat zijn huis op knappen stond. Als dat zo was dan sneed hij meestal zijn huid open zodat het weer wat rust gaf. Maar soms kon het dagen lang duren. Dan voelde hij het elke dag en soms bleef het weken weg. Daniel had nooit aan andere durven vragen of zij hetzelfde voelde en wat zij dan deden. Maar hij wist wel dat hij nu een nieuwe manier moest verzinnen om zijn huid open te maken. De plastic messen in de kantine werkte ook niet, die waren niet eens scherp genoeg om je broodje door midden te snijden.
Daniel had het idee van het mes maar van zich af gezet en ging na denken hoe hij het anders moest doen. ''Altijd eerst verkennen, de vijand leren kennen.'' Een glimlach verscheen op zijn gezicht en knikte instemmend mee. Ze zouden eerst naar binnen gaan en dan zouden ze het monster zoeken en kijken hoe ze het moesten doden. Hoe hard Daniel ook aan de deur trok, maar die ging niet open. Wat teleurgesteld keek hij van de deur naar Allison die het overduidelijk ook jammer vond. ''Wat nu, Daniël? Het zit op slot. Denk je dat er een andere manier is, Dan, een sleutel?'' Daniel keek naar het slot en daarna weer naar Allison. Hij schudden lichtjes zijn hoofd. ''Maar die hebben de bewakers ook weer..'' Daniel beet zacht op zijn onderlip en schudden daarna weer zijn hoofd.
'Ik denk echt dat we die van een bewaker af moeten pakken.' Zei hij met lichte tegenzin. 'Anders kunnen we niet naar binnen. We moeten een bewaker hebben die niet zo slim is en makkelijk om te kopen is.' Daniel had het gevoel alsof hij voor de maffia werkte. Hij rechte dan ook zijn schouders en ging iets breder staan. Hij keek Allison stoer aan.
'Wees maar niet bang, ik bescherm je wel.' Zei hij op een stoere manier en schoot daarna weer in de lach. Maar snel werd hij weer serieus.
'Ik meen het, ik zal je beschermen.' Zei hij tegen haar met zijn normale stem.