It's like i'm sleepwalking.

'Hier ligt Sophia Julia Slowayk. Geboren 1995, gestorven 2012. Jij was was een persoon waar ik van hield. Iemand waar ik tegen op kon kijken ondanks dat je jonger bent dan ik. Nu je hier ligt kijk ik nog steeds naar je op, want jij bent de persoon die er voor mij was. Vroeger als je bang was voor de onweer kwam je naar mij toe. 'S nachts kroop je bij mij in bed omdat je bang was voor de mannetjes die ruzie aan het maken waren. Dat vertelde ik jou, later is dat over gegaan en leerde je op school dat het kwam door de zee die de wolken terug kaatste. Maar nog steeds zag ik jou als mijn kleine zusje, alleen iets wijzer. Wijzer dan de hele familie die wij hadden. De respect die jij had voor mensen om je heen. Daar kunnen heel veel mensen van leren. Ook ik leer daar elke dag nog van. Het spijt me dat je met mij opgescheept zat. Dat ik niet als een normale grote broer kon functioneren voor je. Maar ergens heb ik er ook geen spijt van. Want als ik normaal was dan hadden wij nooit zo'n band op kunnen bouwen als die wij nu hebben.' Daniel knielde neer voor het zelf gemaakte graf. Zijn zusje was hier niet begraven, ze was ergens ver weg van Daniel begraven. Toch wilde hij een soort aandenken hebben waar hij naar toe kon gaan als hij het niet meer wist. Hij legde de wilde bloemen die hij geplukt had voor de grote steen die hij had verplaatst naar de begraafplaats. Hij sprak hard op zoals ze op een echte begrafenis deden. Hij had deze speech graag hard op willen lezen tijdens haar begrafenis, maar dat mocht niet van zijn ouders. Nu had hij hem uit zijn hoofd geleerd zodat hij haar alles kon vertellen.
'Nu zit ik vast hier,' Hij keek even op en daarna weer naar het graf. 'Ik weet niet waar hier is, maar ik weet wel dat jij bij mij bent.' Daniel veegde een traan van zijn gezicht, hij wilde niet huilen. De pijn die hij voelde was nog vers, maar nog steeds wilde hij niet huilen waar zijn zusje bij kon zijn. Hij stond weer recht keek nogmaals naar het graf en fluisterde daarna.
'Vaarwel Sophia, rust in vrede, ooit zullen wij elkaar weer tegemoet zien.' Daniel slikte de brok in zijn keel weg en keek nog even naar het graf. Daarna draaide hij zich om en keek recht in de ogen van een persoon die voor hem stond. Hoe lang had die persoon achter hem gestaan? Hoeveel had die persoon gehoord van zijn woorden? Was de persoon wel echt? Daniel fronste zijn wenkbrauwen en keek de persoon heel lang aan.
'Wie ben jij?' Vroeg hij licht op zijn hoede. Meestal als ze een vreemde naam hadden dan waren ze niet echt. Hij keek even naar zijn eigen handen. Die voelde redelijk echt aan, het beeld dat hij zag voelde redelijk echt.
'Hoe lang sta je hier al?' Vroeg hij nu weer tegen de persoon. Ze leek niet te bewegen. Ze leek niet echt. Of was ze nu juist wel echt? Daniel sloot zijn eigen en probeerde zich alles op een rij te krijgen. Hij opende zijn ogen weer en nam een stap dichterbij. Hij stond nu nog maar een paar centimeter van de persoon af. Normale mensen zouden nu een soort energie kracht voelen, maar Daniel voelde niets. Moest hij dit verder gaan onderzoeken of het gewoon laten voor wat het was. Moest hij meer dingen aan haar gaan vragen of het gewoon hier bij laten. Hij kon natuurlijk ook gewoon weglopen. Hij keek kort naar de grond en daarna weer naar de persoon voor hem.
'Heb je mij net horen praten?' Vroeg hij zachtjes.

Daniel had zijn laatste woorden uit gesproken boven het zelf gemaakt graf van Sophia. Hij veegde zijn tranen droog terwijl hij nog even naar de steen keek en naar de wilde bloemen keek die hij voor haar had neer gelegd. Hij voelde een boosheid op komen in zich omdat hij die woorden nooit op haar echte begrafenis had mogen uitspreken. Hij was gek, hij was een idioot. Hij was niet goed genoeg voor de familie. Misschien moeten jullie hem op laten sluiten voordat hij andere kwaad doet of zich voortplant. De tranen van woede stonden in zijn ogen en hij hoorde de lieve woorden van zijn zusje door zijn hoofd suizen. 'Je bent niet gek, je bent ook geen idioot. Je bent bijzonder een bijzonder persoon en niemand in deze wereld kan vertellen dat hij bijzonder is. Zelfs ik ben niet bijzonder want ik ben net zo saai als die mensen die hier rond lopen.' Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij begreep ook wel dat Sophia hem niet wilde kwetsen en dat ze een ander woord dan gek zocht om hem te verklaren waarom iedereen zo raar deed. Maar ze nam wel de moeite, op haar jonge leeftijd nam zij de moeite om hem te troosten. Iets wat zijn ouders nooit zouden doen. Ondanks dat zijn zusje jonger was dan hem, was ze wijzer dan wie dan ook.

Daniel had zich om gedraaid en tot grote schrik zag hij dat er een persoon al die tijd mee had geluisterd met zijn speech. Hij veegde vlug zijn tranen weg en nam daarna een paar stappen naar haar toe. Hij begreep niet helemaal waar ze vandaan kwam, ze was er zo maar in eens. Daniel knipperde even met zijn ogen en keek haar toen nog eens aan. Hij herkende iets in haar wat hem beangstigde. Hij had haar verschillende vragen stelt die hij zelf al weer kwijt was. Hij zou nooit zoveel vragen tegelijk kunnen beantwoorden. Hij fronste lichtjes zijn wenkbrauwen toen hij eindelijk de herkenning vond die hem zo bang maakte. "Ik heet Lilith" Niet zij heet Sophia. Hij had naar voren gestapt om Sophia beter te bekijken.
'Maar hoe dan?' Vroeg hij zichzelf af. Hij ging nog dichterbij staan en bekeek haar eens goed. Hij begreep het niet. Hoe kon zij nou hier zijn. 'Ja, vanaf het begin van je speech tot het einde'
'Echt?' Vroeg hij zachtjes. Hij kijk om laag naar zijn eigen handen. Nee hij voelde zich niet vreemd of zo. Hij voelde zich niet los van zijn lichaam. Hij pakte de hand van Sophia en porde zachtjes met zijn vingers op haar huid. Dat was gewoon echt. Hij porde zachtjes over haar boven arm en uiteindelijk in haar wang.
'Maar dat kan niet.' Zei hij nog steeds ongelovig. Hij bleef maar zachtjes in haar wang porren en toen hij er uiteindelijk zeker van wist dat ze echt was sloeg hij zijn armen om haar heen.
'Gekkie, ik heb je zo gemist.' Zei hij tegen Sophia. Hij wist heel goed dat Sophia niet echt was omdat ze dood was, maar toch wilde hij ook niet geloven dat ze nu niet voor hem stond.