Daniel Slowayk

Daniel is een heel aanwezig persoon. Hij praat niet heel veel, maar hij is wel altijd aanwezig. Hij doet nog al vreemde dingen af en toe. Hij kan zomaar op staan en weg lopen midden in een gesprek. Of hij kan ineens midden op het gang pad gaan zitten. Door dat hij zo in de droom wereld leeft kan hij soms moeilijk de onderscheid maken tussen de realiteit en de droomwereld. Maar gelukkig heeft hij ook betere dagen. Of nou ja betere dagen. Als hij meer bij de realiteit is dan kan hij nog al opschepperig zijn. Hij liegt heel veel en vind het ook moeilijk om het niet te doen. Hij komt dan ook een tikkeltje arrogant over.  Maar dit zijn alleen maar de min punten van hem. Hij heeft namelijk ook een hele goede kant. Hij is heel beschermend over de mensen waar hij van houd. Ook is hij de beste vriend die je maar kan hebben, ondanks zijn gebreken is hij namelijk heel trouw en zou hij nooit iemand met opzet pijn doen. Hij is liefdevol naar de mensen van wie hij houdt en hij is heel voorzichtig met houden van.

"Ik wou dat ik kon huilen. Dagen lang kon huilen, niet meer zou stoppen met huilen. Ken je dat gevoel? Dat gevoel dat je vanbinnen vast houdt. Stevig beet heeft en je niet loslaat net zo lang totdat je er aan toe geeft. Ik zou willen dat het gevoel op zou houden. Dat ik gewoon mijn hoofd neer kon leggen, mijn ogen dicht zou doen en zal gaan slapen. Dat ik volgende morgen wakker word met het feit dat ik weet dat ik terug ben in de realiteit." De woorden die hij uitsprak waren maar zacht. Een zacht gefluister die bijna niet te horen was. 'Hoe ging je om met je ouders?' De man had haast niet geluisterd naar het verhaal van Daniel. Hij keek op, de man was omlijnd met een soort grauwe schijnsel.
"Prima." Loog Daniel. Niets van prima zat er bij. Zijn moeder haatte hem omdat hij nooit een keer normaal kon doen altijd loog. Zijn vader sloeg hem in elkaar als hij er achter kwam dat Daniel weer gelogen had. De meeste littekens op zijn lichaam had hij van het vechten met zijn vader en dat terwijl zijn broer gewoon toe keek. 'Waar ben je opgegroeid?'
"Australië, daarna ben ik hier heen verhuisd."
'Jeugd?'
"Prima." Loog Daniel opnieuw. Zijn jeugd was heel slecht geweest. Vaak was hij opgesloten geweest in zijn kamer. Werd hij in elkaar geslagen en als het even kon probeerde ze hem te vermoorden. Door dagen lang geen eten te geven of de ramen zo te sluiten dat er amper zuurstof door heen kwam. Daniel sloot kort zijn ogen en voelde een lichte tinteling door zijn lichaam gaan. Toen hij zijn ogen weer opende leek het alsof hij naar een vreemd beeld zat te kijken wat zijn lichaam was. Alsof je mee keek door de ogen van je personage uit je video game.
'Hoe was school voor je?' Vroeg de man weer aan Daniel. 'Prima.' Zei Daniel nog steeds op dezelfde monotoon als eerst. Hij heeft alleen zijn basis school gedaan. Toen hij vreemd gedrag vertoonde was hij van school gestuurd en toen hadden zijn ouders hem thuis gehouden. Hij heeft vooral zichzelf dingen geleerd uit boeken die hij uit de bibliotheek haalde. Hij was veel geïnteresseerd in geschiedenis en taal.
'Zijn er nog dingen die je wilt toevoegen Daniel?'
'Nee.' Misschien het feit dat hij dacht gek te worden. Of misschien het feit dat hij bang is dat er iets gebeurd. Maar al wat hij zei was nee. Hij wilde niet geholpen worden, niemand geloofde hem en dachten dat hij het om aandacht deed. Daniel keek naar de grond.
'Mooi dan zijn wij klaar, ga terug naar je kamer.' Daniel stond op en voelde de greep van de bewaker sterker worden om zijn arm. Daarna werd hij meegesleept naar zijn kamer.